Όταν ο τόσο οικείος µας Ισπανός ποιητής Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα παρουσίασε στη Φιλοσοφική Σχολή στη Μαδρίτη τον Χιλιανό οµότεχνό του Πάµπλο Νερούδα, µίλησε για «έναν αυθεντικό ποιητή, από εκείνους που έχουν καλλιεργήσει τις αισθήσεις τους σ’ έναν κόσµο που δεν είναι ο δικός µας και που ελάχιστοι τον αντιλαµβάνονται. Έναν ποιητή πιο κοντά στο θάνατο παρά στη φιλοσοφία· πιο κοντά στον πόνο παρά στη διανόηση· πιο κοντά στο αίµα παρά στο µελάνι. Παραµένει απέναντι στον κόσµο γεµάτος ειλικρινή έκπληξη και του λείπουν τα δύο εκείνα στοιχεία µε τα οποία έχουν ζήσει τόσοι και τόσοι ψευδοποιητές: το µίσος και η ειρωνεία. Όταν πάει να γίνει τιµωρός και σηκώνει το σπαθί, βρίσκεται ξαφνικά µ’ ένα πληγωµένο περιστέρι ανάµεσα στα δάχτυλά του».

Ως το 1935, που εικάζεται ότι ειπώθηκαν αυτά τα λόγια, είχαν γραφεί µόνο τρία από τα δεκαεννέα ποιήµατα που συµπεριλαµβάνονται στην παρούσα συλλογή. Τόσα χρόνια µετά, δε θα µπορούσαµε να βρούµε πιο καίριο σχολιασµό και για τα υπόλοιπα δεκαέξι, όπως και για το συνολικό έργο του Νερούδα. Να προσθέσουµε την παραληρηµατική ρίζα του έρωτα, που βλαστάνει στο σύµπαν γύρω µας και εντός µας µε συµµαχία της σιωπής; Μα, αν τα ποιήµατα ήταν φωνές, αυτά εδώ θα είχαν τη χροιά του πάθους, της τρυφερότητας και µιας ειλικρίνειας που ξεγυµνώνει.

Φορτισµένα µε αισθησιασµό και πάθος, τα ερωτικά ποιήµατα του τιµηθέντος µε το Βραβείο Νόµπελ Χιλιανού ποιητή Πάµπλο Νερούδα αιχµαλωτίζουν τους αναγνώστες µε τις γήινες εικόνες τους και αποκαλύπτουν µια φλογερή επαναπεικόνιση του κόσµου. Τα Ερωτικά ποιήµατα, γραµµένα τα περισσότερα στο νησιωτικό παράδεισο του Κάπρι –όπου και το ειδυλλιακό σκηνικό της βραβευµένης µε ΄Όσκαρ ταινίας «Il Postino»–, αγκαλιάζουν τα θαλασσινά τοπία γύρω από τον ποιητή και την αγαπηµένη του, τη Ματίλδε Ουρρούτια, µε τα κύµατα και τα ακρογιάλια τους πληµµυρισµένα από έναν καινούριο, πληθωρικό ερωτισµό.

«Ξέρω πως, αν κάποια µέρα ξαναπάµε στην ΄Ίσλα Νέγρα, ο κόσµος του Πάµπλο θα µπει µέσα από κείνη την πόρτα και θα βρούµε σε κάθε πέτρα, σε κάθε φύλλο, σε κάθε κρώξιµο γλάρου, την πάντα ζωντανή ποίηση του ανδρός αυτού, που τόσο πολύ τα αγάπησε». (ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ)

«Ο µεγαλύτερος ποιητής του εικοστού αιώνα